Η έρευνα, η μελέτη και η ανάλυση της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής αλληλεπίδρασης Ελλήνων και Αράβων αποτελεί το κύριο αντικείμενο της εργασίας του. Πιο συγκεκριμένα, ο ιστορικός ελληνοαραβικών σπουδών μελετά την ιστορία των Αράβων από την προϊσλαμική περίοδο, τις αραβικές κατακτήσεις, τη δημιουργία της Ισλαμικής Αυτοκρατορίας καθώς και την κοινωνική, οικονομική και πολιτική οργάνωση των αραβικών φυλών σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Ιδιαίτερο αντικείμενο έρευνάς του αποτελούν θέματα όπως η γένεση του Ισλάμ και η δράση του Προφήτη Μωάμεθ, η δυναστεία των Ομαγιαδών χαλίφηδων (661-750 μ.Χ.), η αββασιδική επανάσταση, η δυναστεία των Aββασιδών και η διάσπαση του χαλιφάτου (750 έως τα μέσα του 11ου αι. μ.Χ.). Ακόμη, ερευνά τους τρόπους και τις πηγές μετάδοσης της ελληνικής διανόησης στον αραβικό πολιτισμό καθώς και τις προϋποθέσεις και τους παράγοντες που ευνόησαν την ενασχόληση των Αράβων με τις μεταφράσεις έργων της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και επιστήμης, ιδιαίτερα από τον 8ο έως και τον 10ο αιώνα μ.Χ. Επίσης, ο ιστορικός ελληνοαραβικών σπουδών ερευνά την τεχνική, τη σημασία και την επίδραση των μεταφράσεων των έργων της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας στη διαμόρφωση της αραβόφωνης διανόησης. Τέλος, για να γνωρίσει καλύτερα τον ελληνοαραβικό πολιτισμό που μελετά συνεργάζεται με άλλους επιστήμονες (ιστορικούς ερευνητές, αρχαιολόγους, κοινωνιολόγους κ.ά.), οι οποίοι προσφέρουν χρήσιμα στοιχεία για τη διευκόλυνση του έργου του.