Η μελέτη και η έρευνα του τρόπου τεκμηρίωσης, της κριτικής και της έκδοσης γραπτών πηγών (έγγραφα, κείμενα, επιγραφές, παλαιότυπα κ.ά.), διάφορων ιστορικών περιόδων αποτελεί το κύριο αντικείμενο της εργασίας του. Πιο συγκεκριμένα, ο ιστορικός με ειδίκευση στη μεθοδολογία κριτικής και έκδοσης των ιστορικών πηγών ασχολείται με την κριτική και τον έλεγχο της αξιοπιστίας των διάφορων πηγών προκειμένου να φωτίσει με τον πιο αντικειμενικό τρόπο την ιστορική περίοδο που μελετά. Όλες οι γραπτές πηγές δεν έχουν την ίδια αξία και η αξιοπιστία τους εξαρτάται από την προσωπικότητα του συγγραφέα, το χαρακτήρα της συγγραφής, τη χρονική απόσταση από το γεγονός που ιστορείται κ.ά. Για το σκοπό αυτό, ο συγκεκριμένος επιστήμονας πρέπει να αξιοποιεί τις πληροφορίες που συλλέγει από το ανεξάντλητο αποθεματικό των γραπτών πηγών, αφού τις αντιπαραβάλει με άλλες για να ελέγχει την αυθεντικότητα και την αποδεικτική τους ιστορική αξία. Για παράδειγμα, για τη μελέτη της Επανάστασης του 1821 αξιοποιεί τις διαφορετικές κατηγορίες πηγών (συνθετικές εργασίες, έγγραφα, χειρόγραφα κ.ά.), που ιστορούν τα γεγονότα και δίνουν χρήσιμες πληροφορίες για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, για τις ιδέες των πολιτικών προσώπων, για τις προστριβές και τις διαφορές αντιλήψεων εκείνης της εποχής κ.ά. Ακόμη, για τη σύνθεση ενός ιστορικού θέματος αξιοποιεί τις τεχνικές των βοηθητικών επιστημών της ιστορίας (αρχαιολογία, διπλωματική, φιλολογία, γλωσσολογία κ.ά.), που «εργάζονται» για την τεκμηρίωση του συγκεκριμένου θέματος. Τέλος, ασχολείται με τους τρόπους έκδοσης και επανέκδοσης χειρογράφων, εγγράφων και παλαιοτύπων προκειμένου να αξιοποιούνται με ορθό και επιστημονικό τρόπο από την ιστορική έρευνα.