Αντικείμενο της εργασίας του είναι η μελέτη διάφορων μορφών τέχνης στον ελλαδικό χώρο κατά τον 19ο αιώνα, η δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανάπτυξη της τέχνης και η εξέταση της πορείας των κυριότερων δημιουργών τον 19ο αιώνα. Μέσα από τη συγκριτική μελέτη και ανάλυση σημαντικών έργων της ζωγραφικής, της γλυπτικής και της αρχιτεκτονικής επιχειρεί να παρατηρήσει, να καταγράψει και να ερμηνεύσει το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο εκείνης της περιόδου, να προσδιορίσει τις εννοιολογικές δομές της σύλληψης του έργου τέχνης και να περιγράψει τις αισθητικές, κοινωνικές, γνωσιολογικές και πολιτικές διαδικασίες της παραγωγής του. Άλλωστε, η παραδειγματική σύλληψη και οργάνωση των κυριότερων έργων του 19ου αιώνα στις παραπάνω μορφές τέχνης δεν περιορίζονται στην κατηγορία των αριστουργημάτων της τέχνης, αλλά συνιστούν δημόσιο λόγο, ιστορικές αλληγορίες και νοητικά εργαλεία, εγκυκλοπαιδικές συμπυκνώσεις και υπαρξιακές μεταφορές, εννοιολογικές συλλήψεις και πρωτότυπες καλλιτεχνικές κατασκευές που επιτρέπουν την προβολή της σημασίας στο χρόνο και την αναδιοργάνωση του χώρου της γνώσης, της ευαισθησίας, της κοινωνίας και της ζωής. Ο ειδικός ελληνικής τέχνης του 19ου αιώνα μπορεί να ασχοληθεί με ερευνητικό έργο ή να αναλάβει την οργάνωση εκθέσεων έργων τέχνης, εικαστικών εκδηλώσεων με πλούσιο αρχειακό υλικό, χειρόγραφα, βιβλία, φωτογραφίες ή να συντάξει καταλόγους και συλλογές για λογαριασμό μουσείων, γκαλερί, ιδρυμάτων, ινστιτούτων. Ακόμη, είναι δυνατόν να επιμελείται άρθρα και κείμενα για την αισθητική, τη φιλοσοφία και την ιστορία της ελληνικής τέχνης του 19ου αιώνα σε διεθνή εικαστικά περιοδικά, να συντάσσει μονογραφίες καλλιτεχνών, να πραγματοποιεί ομιλίες και να δίνει διαλέξεις σε μουσεία και σε πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο. Επίσης, οφείλει να μελετά τη βιβλιογραφία, να ενημερώνεται ανάλογα με τον τομέα του ενδιαφέροντός του, να ερευνά και να συλλέγει πληροφοριακό υλικό για την πολύπλευρη εξέταση του θέματός του μέσα από βιβλιοθήκες και αρχεία υπηρεσιών, οργανισμών και μουσείων.