Η διάγνωση, η θεραπεία ασθενειών και γενικά η προστασία της υγείας του ανθρώπου είναι το αντικείμενο της εργασίας του γιατρού. Παράλληλα μπορεί να ασχοληθεί με την έρευνα καθώς και με την εφαρμογή διάφορων μεθόδων και τεχνικών που προκύπτουν από τα ερευνητικά του πορίσματα. Μια χαρακτηριστική ιδιαιτερότητα του ιατρικού επαγγέλματος αποτελεί η υψηλή εξειδίκευση, που οδηγεί με τη σειρά της στην δημιουργία πολυάριθμων ειδικοτήτων. Το γνωσιολογικό και επαγγελματικό πεδίο του ιατρού κατανέμεται σήμερα σε 39 βασικές διαφορετικές ειδικότητες που αναγνωρίζει το ελληνικό κράτος. Όλες οι ιατρικές ειδικότητες ανήκουν σε τέσσερις βασικούς κλάδους της ιατρικής επιστήμης: α) της παθολογίας, β) της χειρουργικής, γ) της κλινικοεργαστηριακής και εργαστηριακής ιατρικής και δ) της ψυχιατρικής.
Πιο συγκεκριμένα, το επάγγελμα του γιατρού απαιτεί σημαντικές θεωρητικές γνώσεις βιολογικών ανθρωπολογικών, φυσικών, κοινωνικών και τεχνολογικών επιστημών αλλά και γνώσεις των εφαρμογών αυτών στην Ιατρική Επιστήμη. Πέρα όμως από τις θεωρητικές γνώσεις, πρέπει να αποκτήσει την ικανότητα να εκτελεί διάφορες ιατρικές πράξεις, ικανότητα που αποκτάται μόνο με πρακτική άσκηση σε Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία. Ο γιατρός πρέπει να είναι ικανός να ανταποκριθεί στις διαρκώς μεταβαλλόμενες σύγχρονες ανάγκες και γι’ αυτό ο ρόλος του στις σύγχρονες κοινωνίες είναι πολύπλευρος, ενώ η σύγχρονη Ιατρική Επιστήμη έχει υιοθετήσει τη διεπιστημονική προσέγγιση, με τη συνεργασία και άλλων επαγγελμάτων υγείας, συναφών με την Ιατρική Επιστήμη. Η συνεργασία αυτή απαιτεί εκ μέρους του γιατρού την ικανότητα να κατανοεί και να μετέχει στις διεργασίες των κοινωνικών ομάδων. Ο γιατρός καλείται επίσης να παίξει ηγετικό ρόλο στην ομάδα που αποτελείται από τις λεγόμενες παραϊατρικές ειδικότητες, όπως και να συνεργάζεται αρμονικά με συναδέλφους του ή επιστήμονες συναφών επιστημών, όπως βιολόγων, φυσικών ψυχολόγων και κοινωνιολόγων.